بُت

بُت
ميوارام پرمار


اڀرندي سج کي سلامي ڪري پيو
منافق صدين کان غُلامي ڪري پيو
پنهنجي قابليتن جو بليدان ڏئي
سوين درد سُور سر تي سهي
جرئت ڪري ڇو جنجال ۾ پئي
ٿورو وڌيڪ جهُڪڻ سان ڪمال ٿي
تهمتون لعنتون خوُش آمدي شڪل ۾
اچي ٿو ڪم ڀوتار مُشڪل ۾
ڪير ٿو گرمين ۾ پگهار هاري
ذري چاپلوسي ۾ جيون گهاري
پگهر ۽ مٽي جي خوشبو تُرڪ ڪري
مهانگين خوشبوئن سان پاڻ مهڪ ڪري
گُذاري پيو ڪُتن زندگي بُوٽن هيٺيان
جهُوپڙي جي زينرت تن ڪيئن ڏسيان
پيڙهين کان سکندا سکائيندا سبق
نسل در نسل ڏيکاري ڪميڻ لچڪ
ايمان اميدن تي ڦيري پاڻي
خودداري جرئت جي ختم ئي ڪهاڻي
ڪٿي ٿو ڪافر ڏيئو ٻاري
محنت جي عظمت سان هيئون ٺاري
خلق کي سيکاري جيئڻ جو گُر
ڪتب آڻين سي بي پنهنجو هنر
سج کان علاوه سري به اسانجي
پنهنجي ڏيئي جي روشني نياري
هوا جي جهونڪن جي ناهي پرواھ
جلائي رکبو جيسين آ ساھ
اهو ڪير سبق سيکاري انهن کي
جيئڻ جا ٻيا گس ڏيکاري انهن کي
اٿو ذھني غلامي ڪفر جي نشاني
جتي ٿي پئي ڏات جي نيلامي
اچو ڪو نئون ممڻ مچايو
واري جا بُت ڦُونڪن سان ڪيرايون