ديوالي ڪيئ ملهائجي
ميوارام پرمار
احترام, اخلاق ۽ قدر جي جڏھن ڳالھ اچي ٿي ته اسان پهرين پنهنجي پاڻ, گهر ۽ معاشري تي نظر ڦيرايون ٿا ۽ پوء دنيا جي معاشرن تي ۽ پوء تجزيون ڪريون ٿا ته ان انڊيڪس ۾ اسان اسان جو گراف ڪٿي بيهي ٿو, ان نتيجي جو ڪريڊٽ يقينن اسان والدين ڏانهن ۽ معاشرتي مجموعي حالتن ڏانهن وڃي ٿو, اڄ جيڪر اسان پنهنجي معاشري تي نظر گهمايون ته انيڪ ڪميون ۽ اوڻايون نظر اينديون, والدين جو احترام نه ڪرڻ جو سبب ڀلين والدين ئي هجن پر اهو خامي سراسر وڌي رهي پئي آھي, ان تي اسانکي غور ڪري, اثرائتا اقدام کڻڻا پوندا, نصاب, سوشل ميڊيا ۽ ميڊيا کي بهتر ۽ ايندڙ نسل جي بهتري کي مدنظر رکي اهڙا اپاءُ وٺڻا پوندا, ڪٿي ٻار والدين جي احترام ۾ خوشي خوشي يا خاموشي سان انيڪ فيصلا يڪدم مڃيو ڇڏين پنهنجون خوشيون ۽ خواهشون ترڪ ڪري به پر تصوير جي ٻي پاسي گهُورجي ته اتي ٻارن جي نافرماني, ناقدرداني ۽ ناداني انيڪ لمبا چوڙا داستان هر پاسي درج و عيان آھن.
معاشرتي بڳاڙ جو هي عبرتناڪ ۽ شرمناڪ الميو جتي اولاد والدين جي نافرماني ڪري, ان جي سامهون وڏي آواز ۾ به ڳالهائي, گُٿا جلمه ڳالهائي, ھڌايتن کي هڪ پاسي ٿُڏي سندس مرضي مطابق مستيون ڪري, والدين کي به سئو فيصد درست نٿو قرار ڏئي سگهجي اهو اڳ ۾ ئي واضح ڪري چُڪو آھيان, ڪٿي ڪٿي ٻار والدين تي هٿ به کڻن ته ڪٿي پنهنجي ئي زندگي جو انت آڻي ڇڏين ٿا, باوقار طريقي سان زندگي گُذارڻ وارن کي جيڪر حاداثاتي طور تي اهڙو نڪمو اولاد ملي پوي ته ٻي هٿ مٿي تي ۽ جلد جيئري قبر حوالي,
روزانو ٻڌجي ڪفن روزانو تربت
مئوت يا مصيبت ڏھاڙي ڏمريو اچي. استاد
جهڙي تربيت تهڙو ئي نسل يا اولاد هوندو آھي تقرين پر ڪڏھن ڪڏھن آڙي پاڙي جو ماحول ۽ سنگت جي رنگت به ڪم لاهيو ڇڏي, اهڙا ٻار اڳتي وڌي سماج ۾ منفي اثر ڇڏين ٿا ۽ ائين پورو نظار تباھ ٿئي ٿو.
موجوده زميني حقائق کي ان لاء لکت جو حصو بنايو آهي ته اسان وٽ انتهائي وڏا مثال اتساھُ, همٿ افزائي ۽ سکڻ لاء مذھبي, سياسي, سماجي ۽ هر شعبي سان وابسته موجود آھن ضرورت آھي انهن شين کي پڙھڻ, ٻڌُڻ, سمجهڻ ۽ ان تي عمل ڪرڻ جي, شري رام جي جڳ مشھور قوٽ "پراڻ جائي پر وچن نا جائي" جهڙي عظيم سوچ به سکڻ لاء ڪافي آھي, شري رام جي ان قول ۽ قول تي عمل پيرا ٿيڻ, راجه جو عظيم محل ڇڏڻ, جهنگ جي زندگي بصر ڪرڻ, گرميون سرديون ۽ طوفان برداشت ڪرڻ, ڏُک ۽ مصيبتن جا پهاڙ ڏسي انهن کي منهن ڏيڻ سان گڏوگڏ راجه راوڻ جي ڪروڌتا کي به منهن ڏيڻ ۽ ان کان نپٽڻ يقينن هڪ انتهائي وڏو سکڻ جوڳو عمل آھي.
ان ڏينهن کي صرف مذھبي ڏڻ طور ملهائڻ زيادتي هوندي ان ڏينهن کي انسانيت لاء سبق آموز مثالي ڏڻ طور ان تي عمل ڪري ملهائي شري رام کي ڀيٽا پيش ڪري سگهجي ٿي, والدين جي حُڪم جي تعميل, احترام ۽ اخلاق کي اپنائيندي زندگي گُذارڻ غلط, فرسوده, وقتائتي ۽ غيرلاڀائتي شين کان پاسو ڪندي اڳتي وڌڻ جهڙا عمل ڪري ديوالي ملهائجي, شري رام جي واپسي هڪ مثالي ڏڻ رهيو آھي ان مان سکڻ لاء انتهائي وڏو سبق واضح آھي جڏھن ڪو اسان مان بهترين ڪردار ادا ڪري اچي انجي ڪهڙي ريت آجيان ڪجي, پئسن جي وڌاء لاء رات جو ڏياءُ ٻاري ٻئي ڏينهن ساڳيون پئسو وياج تي ڏيڻ سان پئسو ضرور وڌندو پر لڇمي انهي پئسي مان غريبن جي مدد ڪرڻ سان خوش ٿيندي, سماج جو ابتڙ انهي مثال کي اپائيندي درست ڪري مثالي ۽ مثبت ٺاهي سگهجي ٿو تڏھن اسان حقيقي معني ۾ ديوالي ملهائڻ جو صحيح رستو اختيار ڪنداسين ۽ هن ئي ريت مالڪ کي خوش ڪري سگهنداسين.
ميوارام پرمار
احترام, اخلاق ۽ قدر جي جڏھن ڳالھ اچي ٿي ته اسان پهرين پنهنجي پاڻ, گهر ۽ معاشري تي نظر ڦيرايون ٿا ۽ پوء دنيا جي معاشرن تي ۽ پوء تجزيون ڪريون ٿا ته ان انڊيڪس ۾ اسان اسان جو گراف ڪٿي بيهي ٿو, ان نتيجي جو ڪريڊٽ يقينن اسان والدين ڏانهن ۽ معاشرتي مجموعي حالتن ڏانهن وڃي ٿو, اڄ جيڪر اسان پنهنجي معاشري تي نظر گهمايون ته انيڪ ڪميون ۽ اوڻايون نظر اينديون, والدين جو احترام نه ڪرڻ جو سبب ڀلين والدين ئي هجن پر اهو خامي سراسر وڌي رهي پئي آھي, ان تي اسانکي غور ڪري, اثرائتا اقدام کڻڻا پوندا, نصاب, سوشل ميڊيا ۽ ميڊيا کي بهتر ۽ ايندڙ نسل جي بهتري کي مدنظر رکي اهڙا اپاءُ وٺڻا پوندا, ڪٿي ٻار والدين جي احترام ۾ خوشي خوشي يا خاموشي سان انيڪ فيصلا يڪدم مڃيو ڇڏين پنهنجون خوشيون ۽ خواهشون ترڪ ڪري به پر تصوير جي ٻي پاسي گهُورجي ته اتي ٻارن جي نافرماني, ناقدرداني ۽ ناداني انيڪ لمبا چوڙا داستان هر پاسي درج و عيان آھن.
معاشرتي بڳاڙ جو هي عبرتناڪ ۽ شرمناڪ الميو جتي اولاد والدين جي نافرماني ڪري, ان جي سامهون وڏي آواز ۾ به ڳالهائي, گُٿا جلمه ڳالهائي, ھڌايتن کي هڪ پاسي ٿُڏي سندس مرضي مطابق مستيون ڪري, والدين کي به سئو فيصد درست نٿو قرار ڏئي سگهجي اهو اڳ ۾ ئي واضح ڪري چُڪو آھيان, ڪٿي ڪٿي ٻار والدين تي هٿ به کڻن ته ڪٿي پنهنجي ئي زندگي جو انت آڻي ڇڏين ٿا, باوقار طريقي سان زندگي گُذارڻ وارن کي جيڪر حاداثاتي طور تي اهڙو نڪمو اولاد ملي پوي ته ٻي هٿ مٿي تي ۽ جلد جيئري قبر حوالي,
روزانو ٻڌجي ڪفن روزانو تربت
مئوت يا مصيبت ڏھاڙي ڏمريو اچي. استاد
جهڙي تربيت تهڙو ئي نسل يا اولاد هوندو آھي تقرين پر ڪڏھن ڪڏھن آڙي پاڙي جو ماحول ۽ سنگت جي رنگت به ڪم لاهيو ڇڏي, اهڙا ٻار اڳتي وڌي سماج ۾ منفي اثر ڇڏين ٿا ۽ ائين پورو نظار تباھ ٿئي ٿو.
موجوده زميني حقائق کي ان لاء لکت جو حصو بنايو آهي ته اسان وٽ انتهائي وڏا مثال اتساھُ, همٿ افزائي ۽ سکڻ لاء مذھبي, سياسي, سماجي ۽ هر شعبي سان وابسته موجود آھن ضرورت آھي انهن شين کي پڙھڻ, ٻڌُڻ, سمجهڻ ۽ ان تي عمل ڪرڻ جي, شري رام جي جڳ مشھور قوٽ "پراڻ جائي پر وچن نا جائي" جهڙي عظيم سوچ به سکڻ لاء ڪافي آھي, شري رام جي ان قول ۽ قول تي عمل پيرا ٿيڻ, راجه جو عظيم محل ڇڏڻ, جهنگ جي زندگي بصر ڪرڻ, گرميون سرديون ۽ طوفان برداشت ڪرڻ, ڏُک ۽ مصيبتن جا پهاڙ ڏسي انهن کي منهن ڏيڻ سان گڏوگڏ راجه راوڻ جي ڪروڌتا کي به منهن ڏيڻ ۽ ان کان نپٽڻ يقينن هڪ انتهائي وڏو سکڻ جوڳو عمل آھي.
ان ڏينهن کي صرف مذھبي ڏڻ طور ملهائڻ زيادتي هوندي ان ڏينهن کي انسانيت لاء سبق آموز مثالي ڏڻ طور ان تي عمل ڪري ملهائي شري رام کي ڀيٽا پيش ڪري سگهجي ٿي, والدين جي حُڪم جي تعميل, احترام ۽ اخلاق کي اپنائيندي زندگي گُذارڻ غلط, فرسوده, وقتائتي ۽ غيرلاڀائتي شين کان پاسو ڪندي اڳتي وڌڻ جهڙا عمل ڪري ديوالي ملهائجي, شري رام جي واپسي هڪ مثالي ڏڻ رهيو آھي ان مان سکڻ لاء انتهائي وڏو سبق واضح آھي جڏھن ڪو اسان مان بهترين ڪردار ادا ڪري اچي انجي ڪهڙي ريت آجيان ڪجي, پئسن جي وڌاء لاء رات جو ڏياءُ ٻاري ٻئي ڏينهن ساڳيون پئسو وياج تي ڏيڻ سان پئسو ضرور وڌندو پر لڇمي انهي پئسي مان غريبن جي مدد ڪرڻ سان خوش ٿيندي, سماج جو ابتڙ انهي مثال کي اپائيندي درست ڪري مثالي ۽ مثبت ٺاهي سگهجي ٿو تڏھن اسان حقيقي معني ۾ ديوالي ملهائڻ جو صحيح رستو اختيار ڪنداسين ۽ هن ئي ريت مالڪ کي خوش ڪري سگهنداسين.
No comments:
Post a Comment